από την Εβίτα Κουριδάκη

«Καλύτερα ένα τσακισμένο κόκαλο, παρά ένα τσακισμένο πνεύμα!», Ιnternational Play Association World Conference, 2011.

Η διαφορά του «Ριψοκίνδυνου Παιχνιδιού» (“Risky Play”) από το απλό παιχνίδι, είναι η αύξηση της πιθανότητας τραυματισμού. Μπορεί να είναι το σκαρφάλωμα σε ένα δέντρο, το γρήγορο τρέξιμο, το άλμα από ύψος, το τρέξιμο σε κατηφόρα – ανηφόρα κ.ά.

από την Ευγενία Σταϊκίδου

Τι συμβαίνει άραγε στο σώμα, στο συναίσθημα και στον νου του παιδιού όσο προσπαθεί για πρώτη φορά να σκαρφαλώσει σε ένα ψηλό δέντρο, όπως το πλαγιόκλαδο κυπαρίσσι μας, στον Υμηττό;

από την Ελίζα Ζήκου και την Κωνσταντίνα Τσιβγά

Είναι ένα πρωινό ανάμεσα στον ήχο των πουλιών και το θρόισμα των πευκοβελόνων που ο ήχος του ταμπουρίνου σημαίνει την έναρξη του παιχνιδιού! Κίνηση, ήχοι και πόζες στο ξέφωτο, μια παρέα εξερευνά και ζωντανεύει όσα είναι γύρω της και άλλα που φέρνει η φαντασία! Είναι τότε που ανακαλύπτει ότι από ένα δέντρο ξεπηδούν τόσα πολλά… φιλοξενεί φωλιές πουλιών στα κλαδιά του, έχει κορμό που μοιάζει με τεράστιο άλογο, η σκιά του μεταμορφώνεται σε δροσερή λίμνη! Και τί είμαι εγώ μέσα σε αυτό το μέρος; Ιδέες που συναντιούνται και φτιάχνουν ιστορίες, ιστορίες που ζωντανεύουν μέσα στη φύση.

από την Αθηνά Αντύπα

Σούπες από ξερά φύλλα, λασπότουρτες, ντολμαδάκια με χώμα και φυσικά οι περίφημοι χωματοκεφτέδες είναι το μενού της κουζίνας της φύσης. Κατσαρόλες, τηγάνια, κουτάλες πραγματικού μεγέθους είναι τα σκεύη της και παιδιά κάθε ηλικίας οι σεφ της.

από την Ρόζα Τριανταφυλλίδη

«Μα γιατί πηγαίνετε διαρκώς τα παιδιά χωρίς λόγο στο βουνό;» ρώτησε μία μητέρα τις παιδαγωγούς ενός από τους Παιδικούς Σταθμούς που συμμετείχαν στο σχολικό εργαστήριο της Παρέας του δάσους, στον Υμηττό. Αλήθεια, ποιος μπορεί να είναι ο λόγος για να επισκέπτεται τακτικά, ένα παιδί προσχολικής ηλικίας, το γειτονικό βουνό με τη σχολική του ομάδα;

από την Αθηνά Αντύπα

Τα σημερινά παιδιά περνούν το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου τους σε εσωτερικούς χώρους. Η ωφέλιμη έκθεση στο φρέσκο αέρα, στον ήλιο, στη φυσική ύλη έχει μειωθεί σε μεγάλο βαθμό και όσοι συμμετέχουν στην εκπαίδευση, αντιλαμβάνονται τις συνέπειες της νέας συνθήκης που ζουν τα παιδιά στην ψυχική, πνευματική και σωματική τους υγεία.

από την Ρόζα Τριανταφυλλίδη

Στην Παρέα λέμε πως οι πέτρες είναι «τα κόκκαλα της γης». Είναι αυτές που στηρίζουν, που δίνουν σχήμα, βάρος, σταθερότητα και στιβαρότητα, βάση και στήριγμα.

από την Αθηνά Αντύπα

Οκτώβριος στο λαχανόκηπο του σχολείου. Κάθε μέρα τα παιδιά χαίρονται όλο και περισσότερο τα χειμερινά κηπευτικά που θεριεύουν.  Τα σκαλίζουν, κόβουν τα κίτρινα φύλλα τους, τα παρατηρούν με τους μεγεθυντικούς φακούς, μετρούν το ύψος τους κάθε εβδομάδα, τους αφιερώνουν τραγούδια.

από την Ρόζα Τριανταφυλλίδη

«Δεν υπάρχει ακατάλληλος καιρός, αλλά ακατάλληλο ντύσιμο» λένε οι βόρειοι λαοί. Όταν η κακοκαιρία σε συνοδεύει για το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου, μαθαίνεις να ζεις μαζί της.

από την Αθηνά Αντύπα

Όταν προτείνουμε την εγκατάσταση κάδου κομποστοποίησης στις σχολικές αυλές, πολλοί δάσκαλοι διστάζουν. Οι δυσάρεστες οσμές και τα έντομα γύρω από τον κάδο τους αποθαρρύνουν και είναι λογικό.

από την Ρόζα Τριανταφυλλίδη

Μια αφρικάνικη παροιμία λέει πως «χρειάζεται ένα ολόκληρο χωριό για να μεγαλώσει ένα παιδί»! Δεν αρκεί δηλαδή, ένας γονέας, μία οικογένεια, ένα σχολείο ή μία κοινωνική δομή, αλλά χρειάζεται μια ολόκληρη κοινότητα από ομόκεντρους κύκλους: τα παιδιά στο κέντρο, οι γονείς γύρω τους, οι εκπαιδευτικοί να πλαισιώνουν γονείς και παιδιά και η κοινωνία ολόκληρη με τις δομές της, να στηρίζει μικρούς και μεγάλους.

από την Αθηνά Αντύπα

Τα παιδιά έχουν την έμφυτη επιθυμία να καταπιάνονται με τα υλικά στο περιβάλλον τους, και τα φυσικά υλικά τους προσφέρουν μια τεράστια γκάμα δυνατοτήτων για παιχνίδι. Όταν τα παιδιά αλληλεπιδρούν με τα φυσικά υλικά , εισέρχονται στον κόσμο του “τι θα γινόταν αν…”, καλλιεργώντας με αυτή τη διαδικασία έναν τρόπο σκέψης που οδηγεί στην επίλυση προβλημάτων και την εμπειρική αιτιολόγηση.