από την Ρόζα Τριανταφυλλίδη
Μια αφρικάνικη παροιμία λέει πως «χρειάζεται ένα ολόκληρο χωριό για να μεγαλώσει ένα παιδί»! Δεν αρκεί δηλαδή, ένας γονέας, μία οικογένεια, ένα σχολείο ή μία κοινωνική δομή, αλλά χρειάζεται μια ολόκληρη κοινότητα από ομόκεντρους κύκλους: τα παιδιά στο κέντρο, οι γονείς γύρω τους, οι εκπαιδευτικοί να πλαισιώνουν γονείς και παιδιά και η κοινωνία ολόκληρη με τις δομές της, να στηρίζει μικρούς και μεγάλους.
Αρμονικοί ομόκεντροι κύκλοι, όπως αυτοί του νερού. Ένα σχήμα, στο οποίο ο κάθε κύκλος περιβάλλει τον μικρότερο με αγάπη και φροντίδα κι όλοι μαζί έχουν στο κέντρο τους το παιδί, σαν το δέντρο που περικλείει τον πολύτιμο σπόρο του μ’ έναν καρπό που τον προστατεύει και τον θρέφει για όσο χρειαστεί, μέχρι να μπορέσει μόνος του, την κατάλληλη στιγμή, ν’ αναπτυχθεί ελεύθερα και να εκφράσει αυτό που είναι.
«Ότι καταφέρνει η δύναμη, το καταφέρνει σε κύκλο», λένε οι ιθαγενείς της Βορείου Αμερικής. Μ’ αυτόν το «μαγικό» κύκλο ξεκινά κάθε μας συνάντηση, μ’ αυτόν τον κύκλο ολοκληρώνεται. Στον κύκλο είμαστε όλοι ξεχωριστοί, αλλά και όλοι «ένα», είμαστε όλοι ισότιμοι και του καθενός μας η φωνή μπορεί ν’ ακουστεί το ίδιο. Ο κύκλος μας ενδυναμώνει και ενισχύει την αντίληψη πως είμαστε μέρη ενός συνόλου, πως δεν είμαστε μόνοι. Ακριβώς όπως κανείς δεν είναι μόνος στο γύρω μας φυσικό περιβάλλον. Ο ένας χρειάζεται τον άλλον για να επιβιώσει και να εξελιχθεί, ένα μάθημα που η παρατήρηση της φύσης μας το διδάσκει σοφά κι απλόχερα.
Στον κύκλο της Οικογενειακής Παρέας, με αφορμή τα φυσικά ερεθίσματα κάθε εποχής, ζούμε και μοιραζόμαστε συχνά στιγμές συνύπαρξης, αρμονίας, συγκίνησης και χαράς, όπου όλα τα μέλη κάθε οικογένειας -απ’ το μικρότερο, ως το μεγαλύτερο- δρουν συλλογικά, με κοινό ρυθμό, σαν ένας οργανισμός, όπου το κάθε μέλος προσφέρει κάτι διαφορετικό, αλλά για έναν κοινό σκοπό. Όπου ο καθένας βρίσκεται στο κέντρο και στην περιφέρεια ταυτόχρονα, όπως ακριβώς συμβαίνει στη ζωή.
Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι το μάζεμα της ελιάς: μπαμπάδες ραβδίζουν τα ελαιόδεντρα ανταλλάσσοντας αστεία, μαμάδες «χτενίζουν» τα κλαδιά, ανταλλάσσοντας τα νέα τους, μεγαλύτερα παιδιά σκαρφαλώνουν στους κορμούς για να «χτενίσουν» καλύτερα τις ελιές, ενώ τα μικρότερα παιδιά μαζεύουν με το χέρι τις ελιές σε κουβαδάκια και τις ξεχωρίζουν προσεκτικά και μεθοδικά από τα φύλλα. Στο τέλος του λιομαζώματος μοιραζόμαστε ελιές και παξιμάδια με λάδι, μοιραζόμαστε εντυπώσεις, ιστορίες, σκέψεις και συναισθήματα και τέλος, αναχωρούμε γεμάτοι, ολόκληροι, «χορτάτοι» στο σώμα, στο νου και στην καρδιά!