Σε κάθε στάδιο της ζωής μου η παρουσία των παιδιών έπαιζε πάντα καθοριστικό ρόλο. Μητέρα έγινα, αλλά παιδαγωγός γεννήθηκα! Η «Παρέα του δάσους» είναι παιδί προσωπικών αναζητήσεων και της επαφής μου με διαφορετικές παιδαγωγικές προσεγγίσεις. Μια πορεία 30 χρόνων, γεμάτη από εκπαιδευτικά προγράμματα και παιδαγωγικά εργαστήρια για παιδιά και οικογένειες, καθώς και ευεργετικά συναπαντήματα με την εμπειρική μάθηση, τη διαθεματική προσέγγιση της γνώσης, την παιδαγωγική τέχνη Waldorf-Steiner και τα Σχολεία του δάσους. Η διαρκής επαφή με τη φύση και την τέχνη (χορός, σωματική έκφραση, θέατρο, μουσική, εικαστικά), πάντα εκεί, να τρέφουν την ψυχή, το σώμα και το πνεύμα και πάντα η αγωνία, η ανάγκη και η αναζήτηση μιας παιδαγωγικής αληθινής, ουσιαστικής, κοντά στο παιδί και δίπλα στον γονέα, πάντα οι κεραίες οξυμένες, ανήσυχες για να δοθούν απαντήσεις στα ατελείωτα ερωτήματα. Διαρκής εξερεύνηση κι ανακάλυψη κι ενίοτε «αποκάλυψη»! Ένα μονοπάτι που -ως μονόδρομος- με οδήγησε εντέλει, ξανά στην αφετηρία, τη μεγάλη μητέρα όλων: τη φύση…

Μέσω των σπουδών στη Βιολογία, άρχισα να γνωρίζω τους μηχανισμούς της φύσης με την αίσθηση ότι όσο μάθαινα για τον κόσμο μάθαινα και για τον εαυτό μου. Όσο περισσότερο ερχόμουν σε επαφή με τη φύση, τόσο περισσότερο ήθελα να τη γνωρίσω, μιας και είχε πάντα κάτι νέο να μου δείξει, προκαλώντας μου έκπληξη! Παράλληλα, άρχισα να αναρωτιέμαι για τις συνθήκες που μπορούν να βοηθήσουν το άτομο να αναπτύξει το ενδογενές δυναμικό του, με αγάπη για τη διαδικασία και σε δημιουργική συσχέτιση με τις ανάγκες και τις προκλήσεις του περιβάλλοντός του κι έτσι, μελέτησα τη σχέση του νευρικού συστήματος με το συναίσθημα, τη νόηση και τη διαδικασία της μάθησης. Αναζητώντας ένα «περιβάλλον μάθησης», που να βασίζεται στο προσωπικό κίνητρο, στη χαρά και στο παιχνίδι, στην έκπληξη και στη συνύπαρξη, στην αυτενέργεια, στην εξερεύνηση των ορίων του κόσμου και τον εαυτού, το βρήκα: η Φύση, φυσικά! Συνδυάζει με μοναδικό (και αναντικατάστατο) τρόπο τη γνώση και το μυστήριο, το άγριο και το ωραίο, την κίνηση και την ακινησία, καλώντας με να μοιραστώ αυτό το ταξίδι, με πολλές μορφές, με παιδιά και μεγάλους, παίζοντας, αναζητώντας και μαθαίνοντας μαζί!

Γεννήθηκα , μεγάλωσα, σπούδασα και συνεχίζω να μεγαλώνω στην Αθήνα. Από τότε που με θυμάμαι, χαίρομαι να βρίσκομαι και να ανακαλύπτω τον εαυτό μου και τον κόσμο γύρω μου παρέα με παιδιά, ενώ παρατηρώ και θαυμάζω τον τρόπο που κοιτούν με την καρδιά και τα μάτια τους τα πάντα γύρω μας! Ένα από τα μεγαλύτερα δώρα που μου χάρισαν οι γονείς και οι παππούδες μου, ήταν το να βρισκόμαστε κοντά στη φύση σε κάθε ευκαιρία, να γειωνόμαστε, να συντονιζόμαστε, να αναπνέουμε στο ρυθμό της, να απολαμβάνουμε, να σεβόμαστε και να μαθαίνουμε στην αγκαλιά της. Σαν παιδαγωγός συνειδητοποιώ καθημερινά ότι όσο περισσότερο κατανοώ τη φύση της παιδικής ηλικίας, τόσο περισσότερο αγαπώ τα παιδιά, αλλά και το παιδί μέσα μου. Αυτό με οδηγεί στο να χτίζω τον παιδαγωγικό μου χαρακτήρα παντρεύοντας τις επιστημονικές γνώσεις και την παιδαγωγική εμπειρία με τα ενδιαφέροντά μου και τα πράγματα που αγαπώ και πού ωφελούν στην κάλυψη αναγκών και στην εξέλιξη δεξιοτήτων στους διάφορους τομείς ανάπτυξης. Απόρροια όλων: η ενασχόλησή μου με την παιδαγωγική της φύσης!

Μία ζωή γύρω από το αστικό τοπίο, μέσα σε θέατρα, σινεμά, καφέ, πανεπιστήμια και ξαφνικά βρέθηκα να μένω απέναντι από ένα ποτάμι! Η φύση εισέβαλε στη ζωή μου με τον δικό της τρόπο και κάθε μέρα που περνούσε την ερωτευόμουν όλο και περισσότερο… Είναι μεγάλο σχολείο η επαφή μαζί της, στους δικούς της ρυθμούς, στους ρυθμούς που μας φέρνουν και εμάς πιο κοντά με την ουσία της ύπαρξης μας, αφού και εμείς, φύση είμαστε κι ας το ξεχνάμε μερικές φορές… 
Αγαπημένο μου παιχνίδι είναι να εντοπίζω σε εμένα και στους γύρω μου τα τέσσερα στοιχεία: γη, νερό, αέρας, φωτιά. Πώς καθορίζουν τις προσωπικότητες μας, πότε το ένα υπερτερεί κάποιου άλλου, πότε είναι απαραίτητο ένα, για να επέλθει μία ισορροπία και άλλους αμέτρητους συνδυασμούς, που με βοηθούν να αποκωδικοποιώ την καθημερινότητα. Όταν συνάντησα την παιδαγωγική του δάσους, ο έρωτας αυτός βρήκε επιτέλους αντίκρισμα. Τι καλύτερο από ένα σχολείο που εμπεριέχει τη μεγαλύτερη δασκάλα, τη φύση!

Τόσο τα προσωπικά μου βιώματα όσο και η πορεία μου ως παιδαγωγός, με έχουν από κοινού οδηγήσει στα ακόλουθα συμπεράσματα: 
-Η φύση είναι ισόποσα πρόληψη και θεραπεία. 
-Η αγωγή είναι εργαλείο ενδοσκόπησης και συστατικό νήμα του κοινωνικού ιστού. 
-Η αγωγή στη φύση και η φυσική αγωγή είναι απαραίτητες προϋποθέσεις για την περαιτέρω καλλιέργεια της ανθρώπινης ψυχής και διάνοιας. 
Δε μπορώ παρά να ονειρεύομαι και να προσπαθώ για έναν “κόσμο-κόσμημα”, όπου οι άνθρωποι προσεγγίζουν συνειδητά την πραγματική τους φύση. Τόσο αυθόρμητα κι απλά, όπως ένα παιδί που βρίσκει το νόημα (του) στο δάσος.

Είμαι απόφοιτη του Παιδαγωγικού τμήματος του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου  Αθηνών. Νιώθοντας αγάπη και σεβασμό προς τη φύση και θέλοντας να το μεταδώσω και στα παιδιά, εκπαιδεύτηκα στην Παιδαγωγική του δάσους, που βασίζεται στην  έννοια της μάθησης μέσω του παιχνιδιού, αναπτύσσοντας στους μικρούς και τις μικρές εφόδια ζωής: αυτοεκτίμηση, εμπιστοσύνη, συνεργασία, ελευθερία, ενσυναίσθηση…, αξίες ανεκτίμητες. Ταξιδεύοντας στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, συναναστράφηκα με όμορφες ψυχές, με εκπληκτικούς παιδαγωγούς, με όρεξη, εμπειρίες και νέες ιδέες. 
Ως εκπαιδευτικός, προσπαθώ με κάθε τρόπο και με πολλή αγάπη, να μεταφέρω τη φιλοσοφία και τις αρχές της παιδαγωγικής του δάσους, εντός και εκτός της σχολικής τάξης.

Τα πρώτα μου καλοκαίρια τα πέρασα σε τοπία θαλασσινά ακούγοντας παραμύθια στο φως του φεγγαριού και κάνοντας βουτιές στον έναστρο ουρανό. Τα πρώτα μου ταξίδια ήταν σε μέρη δασωμένα με ποτάμια και λίμνες. Ταυτόχρονα μεγάλωνα σε μια θορυβούπολη με λιγοστά πάρκα. Αυτά τα βιώματα με επηρέασαν βαθιά ώστε να αναζητήσω αργότερα τόπους κατοικίας όπου μπορούσα να μυρίσω τα κύματα ή να ανακατέψω το χώμα και να γευτώ τα λαχανικά που καλλιεργούσα παρέα με φίλους, ενώ παράλληλα συμμετείχα σε καλλιτεχνικές ομάδες. Όταν πήγαινα στο σχολείο ονειρευόμουν πώς θα μπορούσαν να αλλάξουν όσα κατέπνιγαν τη συνδημιουργία και τις μαγικές ανακαλύψεις και ύστερα αναζήτησα περισσότερες ιδέες γι’ αυτό σε μαθήματα, χορού, μουσικής, εικαστικών, θεάτρου και κουκλοθεάτρου και ταυτόχρονα συντόνιζα κι εγώ ομάδες δημιουργικής συνύπαρξης. Μετέπειτα κατάλαβα πως ίσως τα σχέδιά μου για ουσιαστικές μορφές παιδαγωγικής μπορούν να εφαρμοστούν στην πράξη σε συνεργασία με άλλους ανθρώπους με τους οποίους συμπλέουμε. Έτσι ασχολήθηκα με την προσχολική αγωγή αλλά και την εκπαίδευση ενηλίκων. Συνεχίζω να ακολουθώ τον δρόμο της δια βίου μάθησης και οι τρόποι που μαθαίνουμε είναι η θάλασσα όπου κολυμπώ.

Από μικρή μου άρεσαν πολύ τρία πράγματα: η φύση, το παιχνίδι και ο χορός. Στο ταξίδι της ζωής, αντιλαμβανόμενη πόσο λάθος είναι το σύστημα της εκπαίδευσης που λαμβάνουμε και τις επιπτώσεις που αυτό έχει στη ζωή και στην προσωπική ανάπτυξη των ανθρώπων, προστέθηκε ως κεντρικός άξονας το ενδιαφέρον μου για την ανάπτυξη του δυναμικού μικρών και μεγάλων, για τη σύνδεση με τον κόσμο, τους άλλους και τον εαυτό.
Έτσι, με κοινό άξονα την αγάπη μου για όλα τα παραπάνω, οδηγήθηκα σε μεταπτυχιακές σπουδές στην Περιβαλλοντική Πολιτική και Διαχείριση, στην εκπαίδευση στο θεατρικό παιχνίδι και στην εμβάθυνση στον χορό της Δυτικής Αφρικής. Κι ενώ στην αρχή πολλά πράγματα έμοιαζαν ασύνδετα, στη μετέπειτα επιλογή της επαγγελματικής μου πορείας και δράσης στην περιβαλλοντική εκπαίδευση και στο ευρύτερο πεδίο της βιωματικής, μη τυπικής μορφής εκπαίδευσης, έγιναν όλα «ένα» και αποτελούν τα εργαλεία και τα μέσα που χρησιμοποιώ για την ενίσχυση της ανάπτυξης των ανθρώπων και τη σύνδεση με τον κόσμο, τους άλλους και τον εαυτό!

Από μικρός, με κάθε ευκαιρία πήγαινε εκδρομές  στα βουνά και τα δάση κι ένοιωθε σαν στο σπίτι του! Τυχερός, γιατί ήπιε νερό από ρυάκια που σήμερα δεν υπάρχουν, γεύτηκε φρούτα από μοναχικά δέντρα σε ξεχασμένα χωράφια, μύρισε, άγγιξε, γνώρισε πολλά ήσυχα κι απόμακρα μέρη πριν τα αλλοιώσει η «ανάπτυξη» και συνάντησε αυθεντικούς ανθρώπους που ζούσαν σ’ αυτά με δυσκολίες, αλλά με σεβασμό στη φύση. Έκανε την αγάπη του επάγγελμα κι ασχολείται με τα δάση και τη διατήρησή τους, συμμετέχοντας ενεργά στις προσπάθειες να συμβαδίσουν και να συνυπάρξουν αρμονικά, η εξέλιξη της κοινωνίας, με την προστασία της φύσης. Τον κέρδισε το πράσινο της πόλης, που ολοένα μεγεθύνεται και αγριεύει και που οι άνθρωποί της, το έχουν πιο πολύ ανάγκη.  Το πράσινο της πόλης, που είναι ο πλούτος και το σχολείο μας. Ιδίως για τα παιδιά. Από την αρχή κατάλαβε πως χρειάζεται να κινητοποιηθούν τα παιδιά, να έρθουν κοντά στη φύση, για να την αγαπήσουν και να την προστατέψουν. «Κόλλησε» με την «Παρέα του δάσους» και αναπνέει μαζί της, στο όμορφο ταξίδι της!

Μεγάλωσα στην πόλη, στους πρόποδες της Ακρόπολης και στους χωματόδρομους της Πλάκας, σε μιαν Αθήνα όπου ο τουρισμός δεν είχε ξεκινήσει ακόμα το έπος της εισβολής του. Σαν παιδί, είχα την τύχη να συνομιλήσω με τις Καρυάτιδες, να παίξω κυνηγητό στην άπλα της αρχαίας αγοράς και κρυφτό ανάμεσα στις κολώνες του Παρθενώνα… Χαμομήλια, παπαρούνες, μαργαρίτες, τσουκνίδες και μολόχες, πικραλίδες, αγριάδα, η κάππαρη, μια συκιά που δεν έκανε ποτέ σύκα, ένας τεράστιος φίκος , τα κρίνα, οι κάλλες και τα βασιλικά στους τενεκέδες της κυρα-Μαρίας, στάθηκαν οι πρώτοι μου τιμημένοι και αξέχαστοι δάσκαλοι βοτανικής! Την εντομολογία την διδάχτηκα από τα μυρμήγκια, τα περιστασιακά σκουλήκια στα μήλα, τις λαμπρίτσες και τις άσπρες πεταλούδες με την πράσινη κάμπια, τα πάντα βιαστικά σκαθάρια, και βέβαια τις πανταχού παρούσες μύγες! Την εκπαίδευσή μου στο «σχολείο» της αυλής του σπιτιού μας, ήρθαν να συμπληρώσουν η γριά χελώνα (απ’ τον καιρό του Όθωνα, έλεγαν οι  «μεγάλοι»), οι αράχνες, οι πολλές μας γάτες, τα χελιδόνια, τα καναρίνια της κυρίας Αγγελικής, και οι λίγες κότες του κυρ- Απόστολου. Χαρά κι αλήθεια, υπομονή και θαύμασμα, φιλία κι εμπιστοσύνη μου πρόσφεραν… τι άλλο να πω;