από την Ρόζα Τριανταφυλλίδη
Στην Παρέα λέμε πως οι πέτρες είναι «τα κόκκαλα της γης». Είναι αυτές που στηρίζουν, που δίνουν σχήμα, βάρος, σταθερότητα και στιβαρότητα, βάση και στήριγμα.
Από την εποχή των παππούδων μας, που μικροί έπαιζαν πετροπόλεμο, μέχρι τη σημερινή εποχή όπου το «Όχι!» και το «Μη!» συνοδεύουν συχνά την αυθόρμητη κίνηση ενός παιδιού να πιάσει μια πέτρα, έχουν αλλάξει πολλά.
Με πόσους τρόπους μπορεί ένα παιδί να παίξει με μια πέτρα και πόσα πράγματα μπορεί άραγε να μάθει, παίζοντας με πέτρες; Για να βρούμε τις απαντήσεις χρειάζεται απλώς να παρατηρήσουμε το ελεύθερο παιχνίδι των παιδιών στη φύση, διαπιστώνοντας εύκολα τη σημασία και τη συμβολή του στην ολιστική (σωματική, κοινωνική, πνευματική και συναισθηματική) τους ανάπτυξη.
Στην κορυφή του παλιού λατομείου, στο Λόφο των Ταξιαρχών, στον Υμηττό, ανάμεσα σε βράχους από σχιστόλιθο και σε πέτρες από ασβεστόλιθο, τα παιδιά -δίχως να γνωρίζουν το ιστορικό παρελθόν του τόπου- μετατρέπονται αυθόρμητα σε «λατόμους», λαξεύοντας και τρίβοντας πέτρες, πελεκώντας τη μία με την άλλη και κατασκευάζοντας δικά τους εργαλεία. Γίνονται «γεωλόγοι», παρατηρώντας και μελετώντας τα σχήματα, τα χρώματα και τις ιδιότητες των διαφορετικών πετρωμάτων. Ως «καλλιτέχνες», γράφουν, ζωγραφίζουν και σκαλίζουν με πέτρες πάνω σε πέτρες και βράχους, δημιουργούν δικά τους γλυπτά, ως «τεχνίτες» φτιάχνουν δρόμους, χτίζουν με πέτρες τοίχους και σπίτια.
Βγάζοντας παπούτσια και κάλτσες τα παιδιά σκαρφαλώνουν σε βράχους και περπατούν πάνω στις πέτρες, ελεύθερα, με γυμνές πατούσες και παλάμες: αγγίζουν και νιώθουν, ισορροπούν, δοκιμάζουν, δυναμώνουν τα μέλη τους, ασκούν την αντοχή και τις δυνάμεις τους. Σκαρφαλώνοντας ψηλά, επάνω στους βράχους, απολαμβάνουν τη γύρω θέα, τις διαστάσεις που αλλάζουν και τη χαρά μιας νέας κατάκτησης, της επίτευξης ενός νέου στόχου. Συνεργάζονται για να μεταφέρουν τις μεγάλες, βαριές πέτρες, διαπιστώνοντας πως τα βάρη αλαφραίνουν όταν τα μοιράζεσαι κι επικοινωνούν ασκώντας τις κοινωνικές και γλωσσικές τους δεξιότητες προκειμένου να δημιουργήσουν κάτι από κοινού. Εξοικειώνονται με τις φυσικές επιστήμες και τα μαθηματικά, επινοώντας τις δικές τους κατασκευές κι εκτελώντας τα δικά τους επιστημονικά πειράματα.
Στη σύγχρονη εποχή της υπερπροσφοράς αμέτρητων πλαστικών και ηλεκτρονικών παιχνιδιών είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντικό να βλέπουμε τα παιδιά να επινοούν από την αρχή τα δικά τους, πρωτότυπα παιχνίδια με φυσικά υλικά, όπως έκαναν ανέκαθεν, από την αυγή της ανθρωπότητας. Παρατηρώντας ένα παιδί να παίζει ελεύθερα με τις πέτρες, γινόμαστε μάρτυρες μιας πανάρχαιας ιστορίας, βλέποντας να ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας, η πραγματική φύση του ανθρώπου κι ολόκληρη η πορεία της εξέλιξης του ανθρώπινου πολιτισμού!