από την Ρόζα Τριανταφυλλίδη
«Δεν υπάρχει ακατάλληλος καιρός, αλλά ακατάλληλο ντύσιμο» λένε οι βόρειοι λαοί. Όταν η κακοκαιρία σε συνοδεύει για το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου, μαθαίνεις να ζεις μαζί της.
Εδώ στο νότο, όμως, αρκεί μια ψιχάλα για να δημιουργήσει πανικό σε γονείς και δασκάλους. Αρκεί μία ψιχάλα για ν’ αναζητήσουμε άμεσα καταφύγιο ή για να μετακινηθούμε με αυτοκίνητο, έτσι ώστε «να μη βραχούμε», συχνά ακόμα και στην περίπτωση που είμαστε κατάλληλα ντυμένοι με αδιάβροχα και ζεστά ρούχα και παπούτσια !
Τα παιδιά, συνήθως κοιτούν απορημένα: “Μα, τι είναι η βροχή και γιατί «δεν πρέπει να βραχούμε»;” αναρωτιούνται. Και πώς άραγε θα το μάθουν, αν δε νιώσουν τη βροχή στο πρόσωπο τους, αν δεν τη γευτούν στις χούφτες τους, αν δεν την ακούσουν να πέφτει, αν δεν τη μυρίσουν στο χώμα κι αν δεν τη δουν να γυαλίζει στα φύλλα των δέντρων;
Στην Παρέα του δάσους, αγαπάμε τη βροχή και τη χαιρόμαστε σε κάθε εποχή! Στις βροχερές μας συναντήσεις στο ήσυχο δάσος, ζούμε ανεπανάληπτες εμπειρίες και μοναδικές περιπέτειες, όπως εκείνο το αξέχαστο βροχερό μαγιάτικο απόγευμα, που συνθέσαμε, χορογραφήσαμε, τραγουδήσαμε και χορέψαμε τον δικό μας «χορό της βροχής». Τότε που ανεβαίνοντας στην κορφή του λόφου των Ταξιαρχών, στο Αισθητικό δάσος του Υμηττού, μας περίμενε το μεγαλύτερο, λαμπρότερο και ωραιότερο ουράνιο τόξο που είχαμε δει ποτέ κι αποφασίσαμε να το ακολουθήσουμε περπατώντας ως την άκρη του. Κι όταν τελικά σταμάτησε η βροχή κι απλώσαμε αδιάβροχα, παπούτσια και κάλτσες να στεγνώσουν στη ζεστασιά του ήλιου, καθώς τρώγαμε κολατσιό, ήρθε να μας χαιρετίσει η αλεπού!
Τροφή για τις αισθήσεις μας, ο ήχος της βροχής πάνω στα φύλλα των δέντρων, οι βρεγμένοι βράχοι που γυάλιζαν χρυσοί στο φώς του ήλιου, οι ευωδιές που αναδύονταν από το έδαφος, η έντονη λάμψη των χρωμάτων χάρη στην ξεπλυμένη, καθαρή ατμόσφαιρα, η δροσιά, η υγρασία…
Ας καλωσορίσουμε τη βροχή κι ας αφήσουμε τα παιδιά μας να τη γνωρίσουν και να την αγαπήσουν, ως το δώρο του ουρανού που σβήνει τη δίψα της γης, που κάνει τις ρίζες να σαλεύουν, τους σπόρους να φουσκώνουν, που ξυπνά τον γαιοσκώληκα!
Το νερό -ένα από τα τέσσερα ιερά στοιχεία της φύσης- εμπεριέχει, γεννά και συντηρεί τη ζωή, κι ας μην ξεχνάμε πως αποτελεί το μεγαλύτερο μέρος του σώματος μας. Ας μιλήσουμε στα παιδιά μας για το μεγάλο, ασταμάτητο ταξίδι του και για τις θαυμαστές μεταμορφώσεις του, από τη θάλασσα, στον αέρα και ξανά πίσω στη γη, στα βουνά, στις πηγές, στα ποτάμια και στις λίμνες κι ας τους δείξουμε όλες αυτές τις διαφορετικές μορφές του, πάνω στη γη.
Ας αφήσουμε τα παιδιά μας να βιώσουν φυσικές εμπειρίες και πραγματικές εικόνες, ως αντίδοτο στην «εικονική πραγματικότητα» που βίαια κι επίμονα προσπαθεί με κάθε τρόπο να μας επιβάλλει η εποχή που διανύουμε.
Ας τ’ αφήσουμε να νιώσουν τη χαρά και το μυστήριο της ζωής, την ευλογία που προσφέρει η αγκαλιά της φύσης, με εμπιστοσύνη κι ευγνωμοσύνη!